 |
 |
این شعر هم مال خودمه امید وارم خوشتون بیاد نظر هم یادتون نره:
در غروبی دلگیر
قدم زنان می روم
به سوی پارک لاله
از درب پارک می گذرم
بی هدف ، قدم زنان می گزرم
از کنار گربه های بازیگوش
از کنار کلاغهای شومی که هیچ حس خوبی نمی دهند به من
از کنار زوج هایی که سرها را به هم نزدیک کرده اند و می خندند
لبخند کمرنگی به لبم می آید
در دلم می گویم:
«دلهاتان پر عشق ، عشقتان تا ابد پر حرارت باشد»
از کنار سروهای بلند ،از کنار کاج های سبز میگذرم
تا به یک نیمکت داخل باغچه ای می رسم
نیمکتی که فقط یک نیمکت نیست
آن ، لانه ای است از آن عشق
آن خانه ایست از آن خاطره ها
مینشینم رویش
چشم هایم را می بندم ، نفسی می کشم و باز
بوی آن لحظه ها را میشنوم
پاکت سیگار کنت را از جیبم در می آورم
یک نخ از داخل آن بر میدارم
با همان فندک کهنه، فندکی که دوستی آن را داد
روشنش می کنم
من پکی میزنم ، باد پکی میزند
باز من، باز باد
باز هم آمد آن یار قدیمی
آنکه همیشه در تنهایی با من بود
آنکه هرکسی آمد رفت ولی او باز با من بود
او که با من یار مرا دیده
او که با من یار مرا بوسیده
او که با من عشق مرا فهمیده
او باز هم هست
یک پک من ، یک پک باد
بلند میشوم و به سوی دیگری میروم
بی هدف و آرام
صدایی می شنوم صدای گیتار است
نا خواسته به سویش می وم
میرسم به صدا
مردیست که میزند و میخواند:
«اگه یه روز بری سفر
بری ز پیشم بی خبر
دوباره باز....»
ایستاده گوش میدهم
اشک هایم جاریست
یک آهنگ ، دو آهنگ ، سه آهنگ
«باورم نمیشه دستات
توی دست من نباشن
رو درو دروار خونه
رنگ تنهایی بپاشن»
خداحافظ گل لادن .تموم عاشقا باختن
ببین هم گریه هام از عشق .چه زندونی برام ساختن
خداحافظ گل پونه .گل تنهای بی خونه
لالایی ها دیگه خوابی به چشمونم نمی شونه
یکی با چشمای نازش دل کوچیکمو لرزوند
یکی با دست ناپاکش گلای باغچمو سوزوند
تو این شب های تو در تو . خداحافظ گل شب بو
هنوز آوار تنهایی داره می باره از هر سو
خداحافظ گل مریم .گل مظلوم پر دردم
نشد با این تن زخمی به آغوش تو برگردم
نشد تا بغض چشماتو به خواب قصه بسپارم
از این فصل سکوت و شب غم بارونو بردارم
نمی دونی چه دلتنگم از این خواب زمستونی
تو که بیدار بیداری بگو از شب چی می دونی
تو این رویای سر دم گم .خداحافظ گل گندم
تو هم بازیچه ای بودی . تو دست سرد این مردم
خداحافظ گل پونه . که بارونی نمی تونی
...طلسم بغضو برداره .از این پاییز دیوونه خداحافظ .....!
خداحافظ همین حالا، همین حالا که من تنهام
خداحافظ به شرطی که بفهمی تر شده چشمام
خداحافظ کمی غمگین، به یاد اون همه تردید
به یاد آسمونی که منو از چشم تو میدید
اگه گفتم خداحافظ نه اینکه رفتنت ساده اس
نه اینکه میشه باور کرد دوباره آخر جاده اس
خداحافظ واسه اینکه نبندی دل به رؤیا ها
بدونی بی تو و با تو، همینه رسم این دنیا
خداحافظ خداحافظ
همین حالا
خداحافظ
امشب غریبانه کو چه را گذشتم. فردا شهر غریبی را سفر ...
امروز تاریکتر از شب ? فردا را نمی دانم!
دیروز را مانده ام ? امروزم نیامده ? فردا...!
تمام نوشته هایم خط خط قدم هایی است که ناتوان ? به سویت شتابزده می آیند.
ولی بی فایده از ندیدن تو کوچه را بر می گردند. به امید فردایی که نمی دانم...
صدای برگشتنی زمزمه ی کوچه می شود? دوباره? سه باره ? و چند باری شنیده
می شود ? ولی دیده نه...!
پژواک انتظاربود و بس! انتظاری ترسناکتر از تنهایی شبهای بی شبگردی که
کابوسم می شدند.
دیگر تمام شدم!
سکوتی ممتد ? انتهای کوچه فریادم میزند که بیا!!! من می روم!
ولی کوچه بی پایان است! غرق در بینهایتِ کوچه...
دیگر خودم را نمی یابم.
خدا حافظ من
خدا حافظ عشق
خداحافظ زندگی!!!
سلام
اینم وبلاگ من که بالاخره افتتاح شد از این به بعد مطالب عاشقانه و خاطرات و... مو تو این وبلاگ مینویسم امید وارم خوشتون بیاد و نظر هم یادتون نره!
 |
 |
